Eylül Düşmeden

gidecek kadar
var mıdır soluğu, uzun yürüyüşlere zamanın
somurup tüm acıları

gün
gebeyken yine

ışık kirpiklerini kırınca
kuzuların
var mısın göçmeye

karanlığı çatıp
loş mahzene
heybede umut, işaret parmağını tutup menzile
mihrabın yönüne

tutuklayıp tüm kahpe düşleri
ve gömünce şafak avlularına

düşüp
kasıklarından taze gelinin
saçlarında mayıs duvağı

yamaçlarında döllenirken ışık dağların
dağların ezgileri yeniden düşerken çakal inlerine
dağılırken zulmeden yalnızlığın pusları

bir başına
bir başıma
ya da

ya da
gelincikleri çalıp
zeytin dallarına

bir ağaç kavuğunda akşam
bir ağaç kavuğuna sabah doğurmaya

yorgunluğun
yorgunluğum
acıtırken göğüs kafesini

terimizi öperken
saçların
saçlarım

bir çay demi mola
ve
ağlatınca ayaklarımızın kan kokusu

sonra,

gidecek kadar
kalır mı soluğu, uzun yürüyüşlere zamanın
somurup tüm acıları

eylül düşmeden
düşmeden şehir mezarlığına...