Eylül Senfonisi

"Hüzün değildir bana sonbahar"

Bir gülüştür eylül;
Kuş cıvıltılarıyla dolu kocaman bir ağızdan yayılan

Bir geliştir; telaşlı ve eteklerindeki eskileri döke saça

Puslu ve ıslak bir dokunuştur ruhuma
Rüzgarlı soluğuyla bir öpüştür tenimi

Dökülür kuruyan geçmişim
Soyunur varlığım aşka

Ölü değildir artık düşlerim

Son bulur gün ışığından kaçıp gecenin karanlığına sığınmalarım
Gece ve gündüz kolkoladır gizemli loşluklarda

İçimdeki üşüten boşluğu dolduran yaz ateşi söner usul usul
Azad olur yayılır loşluğa yüreğimin şarkısını söyleyen iç sesim

Yarım değildir gülümsemelerim
Bin nazla peşimde sürüklenen gölgem bile sıkı sıkı sarılır bana

Kayıp değildir içime yazdığım şiirler
Yaprak yaprak dökülüp saçılırlar dolanırlar ayaklarıma

Ruhum yükseltir frekansını aşka
İçimdeki aşkı anlatan en derin ve en güzel aşk şarkılarını dinletir bana

Kendine ait sokaklarda dolaştığının farkına varır bedenim
Tutsak ve yaralı değildir içimdeki küçük kız

Fonda doğal bir sonbahar senfonisiyle
Yaşamın her karesi yansır gökyüzündeki griye bulanmış beyaz perdeye

Şimdiki andan yansıyan son kareden göz kırpar eylül;
"Ben soluğumla dökerken yaprakları
Sen soluğunla çek aşkı içine
Ölesiye ve özgür yaşa" der...

Uzanıp gözlerinden öpesim gelir gökyüzünü
Ve eylülü...