Eylül Yankısı

Gecenin zulmünden bir eylül çıkageliyor,
Benzi sararan haberciler yeryüzüne kavuşurken.
Yeşil bağırmaya ısrarlı olanlar da var.
Sen bu üçlükler arasındaki dörtlükler gibisin.
Genzi yanmış gök denen abide,
Öksürüp tükürmekte yüzüne dünyanın kirini
Bazı vakit eylül gözlerin
Bazı vakit eylül ellerin
Geçmek bazı anlar sonbahar güftesinden,
Gezinmek senleyken sarrafça.

Tutsam ellerinden ve kaçırsam ağzımdan eylüle benzediğini.
Yüksek ökçelerinde çığıran her yaprağa karışsa gözlerim
Uçarken bir sonbahar güvercini, sözlerim ardısıra uçakalsa.
İki dudağından çıkardığın notayla al gönlünü yağmurun
Sessizliğin sedası varsa gözlerin konuşur.
Ufalanır ellerimde gökyüzü,
Senin yüzüne düşen çiy doğurmadan özünü
Bir eylül sancısı çeken renksiz karanlık,
Sessizce çoğaltır sen matemini.