Eylüldü

Arkamıza güneşi almış

büyütüyorduk gölgelerimizi

politik duruşu solumuzdan daha keskin gölgelerimizi

Eylüldü

ve henüz şehrin camlarını ürkütmüyordu

sokakların kasvetli titremeleri

Sanıyorum Milena'nın

son mektubu okuduğu an gibi bir andı

ellerimin boynundan ellerinin içine

sonra da boşluğa düşüşü

öyleydi ki

sokağın karanlık girişinde kaldı her şey

Ağırdı hava

ağırdı gece

sesler ağırdı

ağırdı artık hürriyet

ve geri kalan her şey

ellerimden süzülüp giderken masumiyet

en ağırı da korkudan sanılan gözyaşlarıma gülüşlerdi

sokağın karanlık girişinde

gölgesizce kelepçe vuruldu sözlerime

Artık yaşamak gibi gelmiyordu nefes almak

orada içimden sökülmüştü

babamın tütün

annemin naftalin

ve senin papatya kokulu nasihatleriniz

şehirlerarası sürgünlerimde

yüksek sesle ezberledim

bundan böyle

gölgeme fazla geldiğince az yaşayacaktım

yankıları

Şimdi rehnedilmiş gecenin

umarsız seslerine fısıldıyorum

en güzel olmasa da

söyleyemediklerimi

biliyorum

en güzeli

gölgesizde olsa yaşıyor hâlâ

sokağın karanlık girişinde