Eylül'ün Son Demi

İnce bir sızı gözlerimde

Eylül solan bir hatıra

Mazinin sessiz raflarında

Ucu yanmış bir mektup

Yangına düşmüş bir yürek

Gözlerinde uyandığım sabah

İlkbahardı hayatım yemyeşil

Tomurcuklanmış beş fidan

Hepsi ayrı bir çınar

Yürüdüm gölgelerinde usulca

Coşkun bir ırmağın kıyısında

Ney sesi yükseldi sonra

Derinden bir acı yüreğimde

Yükseldi göklerin en yücesine

“Şimşek oldum çaktım

Yağmur oldum yağdım

Aşkın ile yandım

Ben derdime vardım”

Hayat dertlenmekmiş meğer

Renklerin her türlüsüne

Öğrendim Eylülün son deminde

Bir yaprak düştü yüreğimden

Oturdum sessizce ağladım

Nice kalabalıkların içinde

Yalnız olduğumu öğrenince

Solan her yaprak Eylülün habercisi

Son demin ilk nefesi

Yürümek vakti geldiyse gözlerden

Yapraklar düşermiş tek tek gönülden

Elveda saçlarının sarısında yandığım

Elveda gözlerine doyamadığım

Elveda elveda… 

Seyit Ahmet Uzun