Eyvallah

cümlenin en yorgun hali
eyvallah



tası toprağı toplayıp
taşlarına küserken o çıkmaz sokağın
öykülerine basıp
ve postalın topuğuyla çiğnerken iyi ne varsa hafızanda



kuşların tüy dökme iklimine giderken
tüm ölülerin mezarını düzleyip
gözlerinde çürük hayal
şehir gazetesinin sol alt köşesine ıslak bir ölümü bırakınca



denizle canhıraş vuslat
debelenirken ağzından çıkan köpüklerle
katil balıkların cinnetine sarılınca ömür



ve çökünce dibe ölüm
tanımadık midye kabukları örterken tüm günahları
zamanın son feryadı çağırınca kıyıdaki sandalları


artık çok geç



çok geç kulaç atmak
ayak seslerini bıraktığın kumsala
vurgun içmiş parmakların nüzullerken
yüzünde derin kesikler



bir de ceketinin ağırlığı
ceplerinde çakıllar
vebal bastırınca hele omuzlarına ve kaygı



nedamet köpükleri takılınca balıkçı ağlarına
cümlenin en yorgun hali kalır kıyıdaki ıssız çoğunluğa


eyvallah ...