Ezber

/Hakikati bile bile, deli deli, sıla çocuk...

Aşk çarmıhına gerilmiş mecnunların ortasında,
Ruhunun acımasız rüzgarlara teslimiyeti nedendir?
Ve nedir şu kül gibi süzülüşün matem rengi semada?
Her sonun başlangıcında, yok mudur bir çare?

Basit midir, ümitsizlik senfonisinde öyle mest olup kaybolmak?
Ya da mecburiyet mi, her bir adım sonra yere kapaklanmak?
O acı atalette sürünmenin tadı başka bir şey mi yoksa çocuk?
Yoksa alışıla gelmiş bir çile girdabında, dönüp durmak mı güzel?

Bilir misin sen çocuk, sevmenin nasıl bir şey olduğunu?
Sevmenin kokusunu tarif edebilir misin?
Bir gülde kaç yaprak, kaç diken olduğunu bilebilir misin?
Ahenki uçsuz bucaksız bir deryada, sürebilir misin?

İsyan! Demek isyan her ayrılıkta, isyan!
Yaşamamak o gurbeti en ağarından, hemen isyan!
Hemen son vermek her şeye!
Hemen silip atmak geçmişe ve olmamak gelecekte!

İsyan! Bu kadar basit işte, hep isyan!
Hep mi mutluluk, hepi topu üç beş zaman?
Hep daha fazlasını istemek mi hayattan?
Aşk ile illede yanında olmak mı heyecan?

Bir hilkat garibesidir belki gönlünün can damarlarında!
Dolanır aksayarak kan gibi, o canan yollarında!
Varamaz belki, belki bir yarandan akıp öylece gider...
Öylece ardına bakmadan el olup göçer!

İşte o vakit, bozulmaz mı şu malum ezber?
Sende o vakit, okunmaz mı makber?
Hakikati bile bile, deli deli, sıla çocuk...