Fadikgız'ın Çilesi

Dün gibi hatırlarım kırkyıl önceki an'ı,
Oyun yerindi senin bordakapı'nın yanı.


Altmışiki yılında sen dünyaya gelmiştin,
Mutlu,mesûd yuvada neşelenip gülmüştün.


Ta o günden başlayıp çekemediler seni,
Boşa bühtân edip de ayırdılar anneni.


Bırakıp gitti seni gözyaşları içinde,
Yerini tutan olmaz arasan hindi-çinde.


Sanki bir yük gibiydin sana bakan olmadı,
Mutlu mesûd yuvanın hiç huzuru kalmadı.


Ağustosta bir gece acı haber duyuldu,
Ölümün sessizliği dalga dalga yayıldı.


Merhem bulunmaz gayrı başının yarasına,
Babanın ölüsünü sattı kan parasına.


Avlunun ortasına kara kazn kuruldu,
Kadersizlik damgası ak alnına vuruldu.


Anne,baba kalmamış kalmışsın el eline,
Mihrican değip geçmiş tomurcukta gülüne.


Dağılırken ocağın gurbet düşmüş bahtına,
İlk gözağrın değil de eller çıkmış tahtına.


Sahipsizin sahibi çok olurmuş dediler,
Sahiplenmek uğruna ömrünü bitirdiler.


Yine fadikgız gelmiş kuyudan su çekiyor,
Gözlerden gönüllere sevdâları ekiyor.


Keşke ekmez olaydı zakkum oldu çiçekler,
Keh-keşânda gördüğü yıldızı boşa bekler.


Alın yazın böyleymiş ne desen de boşuna,
Ağlama artık yeter kıyamam göz yaşına.