Faili Sen

ne kadarının yalan olduğunu bilseydim hayatın,
yalandan kalanını,
bir o kadar gerçek yaşardım...
ne kadarının şeytana taptığını bilseydim tabiatının,
ben yine de,
o bir damla masumluğuna kanardım...
sen yüzsüz aynalara soraken,
yüzünün güzelliğini,
ben seni papatya yapraklarına sarardım,
gözlerinden koparamadığım umudu,
bir papatya yaprağından umardım...
ve;
hep bir umut olsun diye,
sevmiyorumları sana,
seviyorumları kendi payıma sayardım..
hayat siyahlarıyla doğarken yüreğime,
ben bir parça yüreğimle,
ve bir papatya eşliğinde,
seviyor mu sevmiyor mu oynardım...
falanına filan karışmış şehrişiirimde,
alayına isyanı yaşardım gidişinin.
yitirdiğim resmini arıyorum,
eşgalini çizdirğim sokaklarda
buldum sanırım;firarimi!!!
''ihanet mahallesi
cinayet sokak
no:11'' diye asmışlar,
failii-senlerimin adresini...
resmin;
yüreğimin duvarında
bir ince iple
ve bir çivide asılı şimdi,
fırtınalar koparamazken önceleri benden seni,
rüzgarın nereden estiğine kalmışsın ne yazık ki...
gözlerimin sana dalması,
saatin;duvarda tam onikiye vurmasına bağlı sanki!!!
o kadar yitirmişsin ki kimliğini
sorgulamaktan mahrum kaldım ''rezaletini''...
hayata önce sen diyorum,
eğer idam ilmeğini çekmezse boynuma,
ben, diyebiliyorum inan ki...
artık her kopardığım papatya,
yaşıyor mu yaşamıyor mu diye soruyorum,
cevap yok,boyun büküyor hepsi,
bize değil de,
koparıldığı toprağına yanıyor sanki,
korkarım söylemeye yüreğine,
ancak;
aşk bizden çoktan geçmiş demek ki..