Faniliğimiz

Yeter ağlatma beni
Gayrı gülmekte istemiyorum
Ayrı durmak mı? Hâşâ!
Kavuşmak canımı alır
Sensiz bir adım gidemem ki
Rahiyan burnumda tüter
Soluğumu tıkar gül kokun
Laleler nefesimi keser

Bana mahsustur bütün fani hallerin
Seni tanıyamaz uzuvlarım
Ellerim ayaklarına düşer
Kirpiğinin ucunda titreyen gözlerim
Neden yakından şaşı bakıyorlar
Yabancıyım bu sahralarda
Kaysa çöl yaratan gönüller tanıdık
Avuç dolusu sevda taşırken
Dudaklarım kuruyorlar

Dilime yetişemiyor ismin
Yorgun yolcular kadar geride kalıyor
O zarafet timsali yüzün
Yol üstü her hana uğruyor

Yazıktır ağlatma beni
Zaten gülmeyi hiç sevmiyorum
Kahkahaların bir düğümdür şah damarımda
Her naranda canımla uğraşıyorum
Tamam, ayrı kalmayalım sarılmayalım
El ele tutuşup kavuşmayalım
Merhamet et dökülen bir saç telime
Yazıktır yağmurdan damla sunuyor
Ben de bazen dirilir, ürperirim kendime
Bakma sen mahzun mahzun gezdiğime
Benim de en deli yanlarım vardır
Elbette karıncalara yol verebilirim
İlk önce ben sevdim o kara gözleri
İlk bakışta beyazını seçebilirim

Dokunan neşter gibisin bazen
Yanına neden yaklaşılmıyor
Bende bilirim hançer taşımasını
İpeksi halinin hatrı var üzerimde
Hala yüreciğine ulaşılmıyor
Gücüm olmasa da niyetim vardır
Kim istemez güzellerin en hasını
Kim sevmez Leylalar Leylasını
Umuda dair sevdaya dair
El eder açarım kısmet kapanmasını