Farazi

Kendine seni zamansız ilaç saydı
Önce baş ağrısını
Sonra Boğaz ağrısını
En sonunda da köklü acılarını sindirdin
Dindirdin
Öyle sandı
Sonra farazi
Umutların hüzünlü şiirlerinden öptü
Saçları kısaydı, birdenbire uzadı sandı
Tıpkı umudunun sana uzanan yolları gibi

Haliç köprüsünün altından bir yaşamak doğdu
Buradan atlayamam
İstanbul'un köprüleri küser bana

Faraziye bir şeyler aldanmıştı
İki de bir de bekliyordu umutları
Unut geçti ellerine
Anlamadım
Kalbi seslendi sorma farazinin
Umut diyordu
Bunu da yanlış anladı...