Ferdâmın Künyesi

Bir benzetme kollarında güneş batar.
Penceremi açtım,
Baykuşlar...

Duysa da kimse umursamaz feryadımı.
Yoklama sayfası olmasa,
Kim hatırlar ki adımı...

Tek tabancayım, ama mermilerim var.



Deniz çalkalanır künyemde,
Kalemsiz kâğıtsız uyuyamam,
Üşür, sızarım beton eşikte,
Kelamı sallarken beşikte.

Su yapışır omuzlarıma,
Kamaşır lisanım,
Tutuşur kanım,
Ne zaman aklıma şiir gelse,
Aynalardan korkarım.

Gel zaman, git zaman, düşünüyorum.
Ses benim, konuşan ben değil,
Mor dudaklı kaderime, göz kırpar karanlık,
Bir bebek ağlasa, gözyaşları benim,
Neşter gibi okşar o yüce hüküm,
An gelir üfler yüzüme,
'Elestübirabbüküm?'




Tanrı;
Cahilleri,
Bir bir,
Soyuyor tenimden,
Pekişiyor ellerim ince sızılı duada,
Birazdan ayrılacağım kendimden.

Ben;
Silah resimlerinde üşüyen namlu misali
Sesimi duyan yok mu?
Ey ahali;
Nem kaptım ışıktan,
Herkes miyop mesafesi uzakta bekler,
Yakındakiler zaten saygısız,
Yalvarırım insanlar!
Beni çocukların ulaşamayacağı bir yere kaldırınız!





Gözlerime mil çekti elem,
Bu ruh, bedeni sömüren asi kunduz,
Karanlık odada yetim rahlem,
Ben ölmüşüm de cenazemi taşıyoruz.

Öperken ayın gölgesini,
İlhamlıyım yıldız yaldız neminden,
Bir fikrin sonsuz açılarında,
Birazdan sıyrılacağım kendimden.