Ferfecir

'ışığına kavuşmak için sabahın
bir bilsen kaç geceyi öldürdüm koynumda
kaç şehir dolusu kan tükürdüm
yeşersin diye bozkırlar.
dili olsa da anlatsa sana Larende''


.







yeşil hep seni anımsatırdı bana
sonra gök-su ve toprak
şavkı vururdu yüzünün, baktığım her yere
göğsüme düşse kirpiğin, canı çekilirdi içimdeki Deniz'lerin
sen gözlerini kapasan,
benzi solardı; rengini bakışına adayan tüm çiçeklerin

sana yorardım dolun halini, kamer'in
sırtımı dayayıp güneşe
senli düşler kurardım ; bitimsiz
toprağın çatlağında severdim seni
sen diye kokardı leylaklar
senin ellerinmiş gibi okşamasam saçlarını
kalbi kırılırdı gelinciklerin




'her şeyde sen vardın, ama sen yoktun'



sensiz vakitlerde kopacak sanırdım kıyamet
inceldiği yerden bükülürdü hayatım
merhameti yoktu saatlerin
tutmasam, koşarak gideceklerdi
yüzümü buruşturup atarak, çiğnedikleri yollara
sabırsızdı mevsimler
kapatmıyordum gözlerimi
açınca geçecek zamana inat.




'gözlerinin siyahına işlenmişti bakışlarım,
gözlerin yoktu'



sana ulaşmak içindi gecelere tahammülüm
uç uca ekleyip saçlarını yıldızların
yol ettim şehrine uzanmak için
hiç bir duvarda adın yazmıyordu
haritalardan silinmişti ayak izlerin




'çizdiğin resimlere bakıyordum, ellerin yoktu.'



sen, neden yoktun ?


kaç sözcük telef etti ömrünü, seni anlatmak için
uykusu kaçtı en mahrem düşlerimin
tenimden süzüldü sabah, gözleri ferfecir

geleceğin âna candı adağım
candan öte yok başka variyetim
gel sabah ışığım
sarıl bana bin yıllık hasretiyle sevinin
bıraktığın yerdeyim