Feryat

Sevgilim
Bütün doğrularımı ateşlerde yaktılar
Umutlarım hiyanet-i hakikatten suçlu sayıldı
Boğdular, bileklerinde ağır külçeler
Hiç biri sağ kalmadı, denizlere attılar
Son nefesimde senin kıyına geldim
Dilimden söküp aldılar
Sevdalı sözlerimi
Kızgın bir demir gibi ihanetlerle
Gözlerimi dağladılar sevgilim
Üzgünüm, yüzümde durur gitmez bu hüzün
Sırtımda sayısız bıçak yarası
Ne güzel, aydınlık ve reyhan kokusu yüzün
Yorgun adımlarım ağırdır benim
İzlerimde eksilmeyen koyu kömür karası
Sana geldim, yakın ol efkarıma, derdime
Elini koy, yaralardan muzdarip yüreğime
Gafil avlandım gülüm kaderin hilesine
Akşam vakti suya inmiş ceylanları vurdular
Sesimde avaz avaz koşuşup dururlardı
Susa çekildi her yer, çocukları kovdular
Ben sana bir umutsun diye savruldum
Yıllar ve yollar boyu vurulmaktan yoruldum
Öp beni
Kalbim yorgun ve tenim nasıl da muhtaç buna
Busen ile doğsun gün, yaşamak kabusuna