Fetih

uzun zamandır avlusunda gönlümün

kuruyan incir ağacı meyvesi gibi

misal göğsümün tam da orta yerinden

topladığım çürük elmalarla

bir sepetin içinde sarmaş dolaş

yaşamaktan usandım

biraz hava lazım bize biraz su

ey sevgili uyku

usandım bilin ki eski ve kadim dillerin

türkülerindeki namelerden

suya okunmuş ayetlerin göz aydınlığına kadar

çektiğim en basit çiledir annem

at arabası tekerlek kamçı üçlü bir intihar

usandım doğduğumdan beri ayrılmaktan

gitmeyen bir yolun ortasında

dolunay ve ikimiz baktım sevgili bile değiliz

üstelik köpekler uluyorken kurulan tuzaklara

uğradıkları bu feci zulme inat

huzursuz bir sabah oluyor diye üşüyen yaprakları

kurutan rüzgarlardan da zalim

düşünmüyorum ya seni ben

ya ben ölmüşüm habersiz bir ruhum hayattan

ya sen küçük dilimin altında gizli bir nursun

durmuyor hep söylüyorsun

her gece çatı katında yıldızlar topluyorum

savuruyor tekrar topluyorum

yüzün eskiyor zamanla yüzüm ekliyor yüzüne hüznü

neden bu kadar çok yağmur yağıyor sonra

ufacık bir çatım var hatta avuçlarımın içinde iki minnacık kedi

çok söyledim Tanrım dinlemedin sen beni

sanırım sonsuzluğa doğru gidiyorum

ağaran bir geceye bakarken ağlamayı öğret bana

öğret ki şahitliğimde şu şehri kainatın

aklına gelmeyen benim aklıma niçin gelir bileyim

bileyim sandukalarına hoş kokular gizlediğin

dostlarının mıdır şu zavallı gönlüm

selamın şanı için kalbin kirini suya sal gitsin dedim

esselamun aleyküm ya kabrim

olanca hızıyla gözlerimden aşkı avuçlarına verdim

bunca telaşede beni unutma Tanrım