Fikirtepe Şiirleri - 2

Bir gün yüzü gülmedi
Bir gün yüzü görmedi...

Yaşadığı sefâleti ve ızdırâbı
Günahlarına kefâret saydı
Belki bir rahat nefes alamadı
Yaşayamadı
Çocukluğunu, gençliğini, kadınlığını
Ezildi, korktu, ağladı

O küçücük ellerini semâya açtı her gece
Allah'a yalvardı gönlünce
Kendisi alışmıştı
Ama istemedi çocuklarının da aynı şeyleri görmesini
İstemedi
Her şeye hasret büyümelerini
Gömülmesini izledi
Babasının da kardeşinin de
Artık şu kanser denen pisliğin
pençesinde
Tek duası komşu olmak kaldı peygambere

Anne
Saflığının, masumiyetinin, fedâkârlığının
O küçücük ellerinin ve ayaklarının
Ne kadar dert izler bıraktığını bilseydin bende
Daha çok ezilirdin, korkardın
Yine ağlardın

Anne
Yalvarırım biraz olsun gülümse
Umut besle yarınlara
Belki de bir ayçiceği yüzünü dönecek güneşe
Aydınlık batmaya utanacak
Yoksul semtlerde bir türkü başlayacak sessizce
Çocuklar kucak dolusu sevgiyle koşacak
Sonra yağmur yağacak
Temizlenecek sokaklar, meydanlar, insanlar
İnan anne yarınlar böyle olacak

O günlere hatıra bu mısralar kalacak bizden
Kadın erkek kol kola
Mutlu mesut okuyacaklar dizelerimizi
Salıncakta çocuk neşesi
Denizde şakalaşan kızların sesi
Fırsat bulurlarsa mutluluktan
Gelecekler mezarımıza
Ağlamayacaklar hüngür hüngür
Bir iki damla düşecek yalnız toprağımıza
Ordan da bir ayçiçeği yetişecek
O da dõnecek yüzünü güneşe
Kim bilir
O biz olacağız belkide


ANNEME...