Fincandan Kayıklar

anladım ki
dizlerimde uyuyan
sözlerini
bir dalgaya
metres vermiş şairin
gözyaşıdır
bu deniz
gecedir ve
ağlarda çürür vakit
dağlara çöker
içimizdeki sis
ne o kalkar ne de biz
ağuladığımız
İzmir ölür
denize atılan
fincanlara takılır ağlar
uykusuzun gözünden
telveye çöker tuz
eski bir hikayede
üçümüz birden
kavruluruz
gece olunca
nereye gider martılar
su kararınca
nasıl bulur yönünü
başını kaldıramazsan
avuçlarımdaki
yıldız ormanı
düşebiliriz
her zamanki olasılık gibi
bu da kaderimiz
ama birimizin
diğerine bakışıdır
omuzlarımız
taşır birbirimizi