Fırtına 4 (son)

Ellerimde açıyor yasemin kokuları
Kokular ki alıyor günahını şeytanın
Çiçekler vardır mahzun beyaz, kırmızı, sarı
Güller Isparta gülü menekşeler Bursa'nın
Şimdi denizler yalnız, gönlüm minik bir arı
Fırtınadan kaçtım da anca buldum baharı

Vuslatını düşlerken su yatağında kızlar
Bu ufkun çizgisinden gemiler boş dönüyor
Paçasında kan zifos, çıplak ayak, anızlar
Çivi gibi urağan yüzlerine vuruyor
Gök kubbeyi sallıyor şiddetiyle yıldızlar
Hayra alamet değil bu düş diyor ağızlar

Ve ihtiyar alınlar buruşuyor geceye
Şafak vakti olunca soğuyor yatakları
Saksılar kuru artık açık ahşap pencere
Rüzgâr hırçın pespaye yalıyor sokakları
Damla dibinde çise tekrarlanan cendere
Ve öyle bir gece ki sema iniyor yere

Şimdi demleniyorum sote bir dağ ardında
Zincirlerini kıran bir kürek mahkûmuyum
Mazi gevşek sarılmış acı tütün tadında
Her içime çekişte onu hatırlıyorum
Elbet her şey bitmeli, bahtı bu hayatın da
Bir şiir sona erdi son fırtına adında

İlyas YAĞCI