Fırtına Vurur Bulutlara

fırtına vurur bulutlara
ince ince çiselenir gözyaşlarım gökten
Bozdağ'larına
adını duyar yüreğim
tadına doyulmaz endamın/ın
ve aniden
yükseliverir buharlar
dağlardan nimbüs bulutlarına

-ı-

sis çöker sabah saatlerinde kente
gözlerim göremez gözlerini
güneşin "merhaba''sını özlerim bazen
sırf görebilmek için
o güzelim gözlerini

her gün yürüdüğün o yollara sorarım seni
caddeler bir bir şahit olduğu için gelişine
her adımını inceler kaldırımlar
ben de
rotamı seçerim inceden
ve
el sallar güneş dağların ardından
zaman kuşluk vaktinde bak
gölgen düşer yavaş yavaş
kaldırım kenarından sokak yollarına

-ıı-

hayır,
acıtmıyor canımı artık gidişin
alıştım biraz da olsa yokluğuna
arada sırada sol yanım kanıyor ama
dert etmiyorum
çünkü sol yanımda biraz da olsa
benimlesin hala

sokaklara doladım an(ı)ları
ne zaman geçip gitsem sen gelirsin aklıma
lakin ağlamam artık

ağlayamam...

fırtına vurur bulutlara
dağılıverir semada
gözükür Bozdağ'lardan
güneş selam eder yerdeki yalnızlığıma
teselli verir

"ağlama" der

"gökyüzü parlak, mutlu ol ve ağlama..."