Flu Ve Diyez Bir Yalnızlık

gecenin sabaha devrettiği iğreti dönüş
ki ben bu nöbete canlı şahidim yine
inatçı!
kalk serkeşliğiyle çalan hain saat
istemsiz yarı mayhoş bir intibah sabaha!

koynumda yatırdığım
sen çalar belki!
belki bir mesaj!
telefonum,
kahretsin o benden daha beter sarhoş!

yine açık camlar
terlemekle ceryanda kalmak arasındaki tercihim
zaten bu ara yaptığım
verebildiğimce kendime zarar!

duvarlar

her noktasına mitralyöz atışı yapan gözlerimin
nekes ve metruk perde sarkaçları
ve içindeki güller çoktan kurumuş mayşor vazo
avdan boş gelen avcı gibi
yine boş yalanlara temayül bir yalnızlık
yine mecburen insan içine girme zamanı!
yine bir sabah!


kahvaltı sonrası keyifine alışkın cigaram
şimdi kahvaltı onu bekliyor!
tadı yok onunda
o bile sadece
infidai bir duman kalabalığı
yokluğuna...
artık tavuk kokuyor nefesim
bir gün sahanda bir gün haşlanmış yumurtadan..


gölgemi koyuyorum yerine
takıyorum koluma
güya!
kandırsamda kendimi nafile!


yapabildiği sadece
ayakları beynimde
hangi hayra alamet
ve neyin nesidir bilemediğim
nihilist yaklaşımlı sorgulamalar!

bu kadar mı boşluk(muş) bu sokaklar!
bu kadar mı yalnız(mış) bu kalabalıklar!

dilim söylemese de
kabul etmek zor da olsa
biliyorum aslında!

giderek artan
flu bir diyez yalnızlık!
oda;
sadece düşün kalabalığıma teferruat..