Fotoğrafta Donmamış Bulduğumdur

Dinmek bilmeyen bir karanlık, hep
ve hep.
Ölümün ve yaşamın orta yerinde
Öylece kalakalmış, unutulmuş
Dokunsalar bir imansızlık gibi
küfte varacak olan vecd.

Sakın, perdeleri ört ve kimseyi bulma
Sesleri ve şiirleri bile öylece bırak
Üzerinden zamanın nasılsa düştüğü bu dünya
bir sızı gibi saklı kalsın kalbinde

Onu bir keresinde nasıl görmüştüm düşümde
Uzaktan, uçarken
Nasıl da güzel.
Seyreliyor yakından baktıkça hücreler
Boşluğun ardınca yeni bir boşluk
Ben işte nasıl olmuşsa böyle kalmışım
Akşamdan sonra inleyen çile

Gün olur kirli kemikleri çatlar zalimin
Bükülür , eğilir dizüstü çöker
Sen, bir tohum gibi sükut içinde
Usul usul filizlenirsin adlin göğsünde
Yeni dünyalar karanlık içre karanlık
Işığı yak, lambayı tut
Yüzünde binlerce ölümü görmüş
Onu taşımış, yorulmuş
Yılmamış bir gülüşle.