Gavurun Kızı

Öĺümden az önce idi
aşka haberci
solgun yüzünde
o hicranı gördüğüm gün
içim geçmiş sana...
ama ne gündü be
hayatı bir nakşedip bir silen
gülün doğumu kırmızının icat günü
kısacık mutluluğun tarifi idin
öyle de oldu ya kısacık, bir an gibi
gelip geçer bir sevdaya kuyruk oldu
sonunda
gitti...
bende olan zihnin katili
aklın istifasının bir belgesi
huzura sunduğum o naciz
hasar beyanı oldun
pert olmaya ramak kala bıraktın neyseki
garip gönlümün son can nefeslerini.
hurdaya ayrılan yüreğimi saymazsan
ruhtan bir pıhtı atımlık boşluk kalasıya
bitirmek mi gerekirdi sevda damarlarını
nedir bu vahşi kendini beğenmişlik dedi
o hatırı olan gün...
nükseden onca hatıra oturmuşken
gözümün, nurumun tam orta yerine
nefsini tatmine meyletmişsin ki
kanatmak için sözlezmiş onca cümle
dudaklarına biriktirmiş gelmişsin yanıma
bir durak ver bu taaarruza diyemeden
yıkmışsın dökük duvarlarımı o hınçla
eh rahatladın değil mi gavurun kızı
yaratanın verdiği sabır olmasa
neler denirdi neler, senin yaptıklarına da
tek diyeceğim sana
beter ol gavurun kızı.
vücudumun harap olmasına mı yanayım
ruhumun iyileşmez haline mi
duamdır, benden beter ol gavurun kızı