Gece

güneş yavaşça çekildi geriye
vurdu grubun rengi yeryüzüne
iki aşık sarıldı birbirine
gülüşleri düştü resmin üstüne
akşam aldı günü içine
giydi siyah elbisesini
bıraktı gün kendini geceye
vurdu yakamoz denize
deniz ışıdı

bir sarhoş kurdu masasını
koydu pikaba ayrılığın şarkısını
şarkıya eşlik ederken
yudumladı yavaş yavaş rakısını

kimsesiz çocuk karıştırdı çöp kutusunu
elleri aradı durdu bir parça ekmek parçasını
alnına yazılmıştı kaderin en acısı
anası doğururken çığlıklarına vurmuştu
sanki babasızlığın acısı

bir tren çığlığı duyuldu uzaklardan
soyundu fahişe soğuk yatakta
bıraktı kendini hissiz sevişmelere
gecenin en koyu saatlerinde
söndü bir evin lambası
yandı diğeri

sürdü hükmünü gece bilinmezlerde
yağdı çiçeklere çiğ
yapıştı bir bebek anasının memesine
somurup durdu yaşam telaşı içinde

ay çekildi geriye
şafak sökmeye başladı
yıldızlar düştü yere

kalktı fahişe soğuk yataktan
sildi elinin tersiyle dudaklarını
giyindi sessizce
yaşlar akıyordu gözlerinden
ince ince
saldı kendini sokağa
rüzgar okşadı tenini
merhem oluyordu vücundaki acılara
üflüyordu örselenmiş ruhuna

bebek daldı yeniden uykuya
doyduğu karnının verdiği mutlulukla
bıraktı kendini anasının sıcacık kollarına
baktı anası bebeğine umutla

düştü gece
düşürdü kendini yeni güne
sokak lambaları söndü
kim bilir hangi sürprizlere gebe bir gündü

MıSRa