Gece

Büyümesin gölgeler, çocuklar hiç susmasın
Simitçi amca geçsin her saat sokağımdan
Ve güneş perdeleri üzerime asmasın
İşçilerin terini sileyim şakağımdan

Pencereyi açıp da bakınca gökyüzüne
Martıları göreyim; anlayım yaşıyorum
Uzatsın ellerini aydınlık öksüzüne
Diyeyim ki: kendimi sırtımda taşıyorum

Benimkisi bir umut, yoksa nasıl yaşayım
Usul usul çekilen perdeleri görürken
Oysa yapayalnızım, geceyle başbaşayım
Saatler karanlığın duvarını örürken

Rüzgar esip geçiyor, yağmur sehven düşüyor
Okşadığım pencere artık tanımaz beni
Koyulaştıkça gece gözbebeğim üşüyor
Haykırıyor karanlık: oku beni yaz beni

Bir yanda çocukluğum, genliğim var bir yanda
Bakmıyorlar yüzüme küs gibi duruyoruz
Annemin yoksul sesi bizi arar bir yanda
Sustukça tükeniyor, sustukça kuruyoruz

Kader mi bu kusur mu, yoksa cezalı mıyım
Bıraktığım her izde bir çığlık duyuyorum
Artık her şey yabancı, ben bir fezalı mıyım
Kendimle uyanıyor, kendimle uyuyorum

Şimdi bir bardak çayda, sigara dumanında
Yol arayıp dururum kendime ulaşacak
Bir kalem bir defterin yürüyorum yanında
Korkuyorum bu çile ömrüme bulaşacak

Ya gel sıkıca sarıl ya kapıyı çekip çık
Kafesine aldığın tek tutsağın ben miyim
Sessizliğin içinde boğuluyorum artık
Her yön bana mı çıkar, solun sağın ben miyim