G/ece

bu kalem
güneş çiziyorum aydınlansın diye 
o bile karanlık
onu bile karanlık çiziyor.

bir kızıl sessizliği boğuyor
göğsümün kafesi
neyin nesi bu
karanlığın içinden parlayan
fildişi kalesi gibi ece

bir mezar taşı kadar sessiz aynalar,
yüzümü unuttu.
dudaklarımda çürüyen bir dua var,
adını hatırlamıyor ellerim.

ışık, bir yalanın en beyaz perdesi.
perdeyi indirdim.
içimde, kendi suretimi kemiren bir gölge,
sözlerim kül, soluğum hırıltılı.

ben hâlâ çiziyorum,
belki de o yüzden bitmiyor gece.