Gel

susarken
ve
içimde bir tutam ben

ısırgan otlarında ararken umudu
parmaklarımın yanıklarına üfleyip hayali

körfezin üzerine batırıp yoksunluğun zehrini
çığlıklarına boğuluyor rüzgar
gel..

gel
akşamı nikotin sarısı şehrin sokağı sağırlaşmadan
susmadan çekirge ötüşleri

ölüm kadar ıssızlık yüklenmeden
ve çökmeden gri odalı mescitlere hüznüm

gölgemi
çalmadan lacivert duvarlar

ben
kusmadan anason kokutup içimden beni

ve gurbete düşmeden
sürgün...