Gel Beraber Ağlayalım

Zifiri karanlığa büründü çocuksu gülüşlerim.
Yağmurlar düşmez oldu ağarmış saçlarıma.
Ayaz kesmiş bir kış akşamı, ayrılık çaldı kapımı.
Aslında ayrılmak bile denmez, bu ayrılığa.

Ama ben hiç unutmayacağım o akşamı.
Zalim bir yağmurda ıslanırken ümitlerim.
Sızlamaya başladı sol yanımda ayrılık sözlerin.
Her sözün bir ok misali yüreğime saplanırken,
O katransı gece yağmur değildi gözlerimdeki.

Yavaş yavaş kaybolurken gecenin karanlığında,
Seni hiçbir zaman unutmayacağım dedim sessizce.
Ve ben seni unutmadım, belki de unutamadım.
Zindan oldu günlerim hüzün düştü gecelerime.

Ansızın bir sıçrayışla bölündü bütün düşlerim.
Sabahlara kadar hayalin canlandı gözlerimde.
Çok istedim ayrılığı unutup, sana doğru koşmayı.
Ama tozlarında boğuldum sana giden yolların,
O kadar çok istedim ki seni yaşamayı beceremedim.

En büyük umudum sendin şimdi onlarda tükendi.
Ve sen hala sana akan göz yaşlarımı görmedin.
Sensizliğin ölümün diğer adı olduğunu biliyordum da,
İnanasım gelmiyordu bir türlü buna ,şimdi anladım.
Sensizlik demek ölümlerin ölümüymüş meğerse .

Şimdi gece ağlıyor, ben ağlıyorum öyle içten içe.
Her tarafını karanlık bulutlar kaplamış gökyüzünün,
Yağmur yağmakta, korkuyorum sensiz ıslanmaktan,
Hadi gel; dünya duruncaya kadar, ölünceye kadar.

Gel hasretim,
Gel özlemim,
Gel maabetim,
Gel beraber ağlayalım.