Gelincik Bitkisi

şiir işte daha ne olsun birçoklarımızın sırlar haznesidir

oysa varlığımız eskittiklerimizin yenilenme çabasıyla

zaman ve mekandan ayrı düşmüş hislerimizin çığlığına bakar

baban ölmüştür misal annen hatırlamaz olmuştur onu öldürdüğünü

yolunu ararken kadim şehirler atlasında kaybolmuştur gezginler

çocuklar gibi ağlayan pirifaniler siz gelin yamacımda durun

demirle dövülen kadınlar evlatla övünen analar geçti gitti buralardan

ölümcül yaralar açan o tılsımlı sözlerinizi

derinine uçurumlardan bakan gözlerinizi velhasıl

bize bundan sonrasında da kurtuluşu vaat eden

göğüslerinizdeki gelincik bitkisi sütüyle öleceğimiz

dudaklarımızdaki o eski ahitler kadar hakiki

analarımız bacılarımız kızlarımız siz kalın ağulu ballarımız

ne biz sizi yaşatabildik bu manada ne siz yaşamaktan yana oldunuz

yaralarımızı sağaltan otacılar çoktan kendilerini vurdular

yağmur sonrası çıkan zehirli mantarların altında kalmış saf beyazlık

çiziyorum her anını zamanın uykum geliyor uykuda nasıl

sen de hala o eski çocuksun gençlik parkında düşüp dizlerini kanatmış

ellerini kaybetmiş annesinin bir tanesinin iftiralarla dolu hayatı gibisin

aniden bastıran yağmurun huzurumuzu bozan o çamuru da olsan fark etmez

ayrılık iklimi bu mevsim bir çoklarımız için biliyorsun mahkeme duvarı

aşk camdan bakan arap kızının koca dudaklarında öldü artık

biz ise kırık pencere pervazlarından fidanlıklara hevesli

mezar taşları gibi bakıyoruz gök yüzüne bunlar ölü bunlar ölümlü

bunlarsa hiç bir şeyden habersiz susuyorlar diye diye

bu sebepledir ki bir gelincik bitkisisin sen yaralarından afyon ürettiğim

her hatıran bir başka zulüm her anın ayrı bir sefalet

bahar geliyor diyorlar umurumda değil uykum var benim beni affet