Genç Bir İntihar Mektubu

Yanı başımızda anlayamadıklarımıza/ elinden tutamadıklarımıza…

Kendime veda ediyorum

Kaç kez yazdım…/ Kaç kez okudum…/ Kaç kez yırttım…

Kaç kez gözden geçirdim intiharımı… Bilemezsiniz…

Ben o intihar mektubunu size değil kendime yazdım

Veda edip el salladım -üzerinize alınmayın-

Ben o eli size değil benden giden kendime salladım…

Başkalarının istediği kişi olmaktan bıktım yoruldum

Bekle beni…/ bekle…/ sevgilimi gözlerinden öper gibi

Gözlerinden öpeceğim seni -sen ne güzel ne büyüksün şeysin öyle- ey ölüm…

Benimle birlikte hiç kimse ve hiçbir şey ölmeyecek/ biliyorum

Ve fakat ne kadar büyük bir iştahla istiyorum oysa

Her şey ve herkes benimle birlikte ölsün…

Failim belli…

Her ne kadar uçurumun kenarına tutup beni sürükleyen

Ve beni benden ve özgürlüğümü elimden alan

Ve silahı elime tutuşturan hepiniz ve devletiniz olsa da

Beni öldüren asıl benim -Hem de bilgece ve ustaca tasarlayarak-

İşte o yüzden

Yaralı bir at gibi kendime hiç acı çektirmeden

Beni öldüren kendimi/ herkesi

Ve devleti de benimle birlikte bi güzel öldüreceğim

Çok gizli çok ıssız ve çok insansız bir intihar zulasında;

Tepetaklak yeryüzüne çakılan bir yağmur tanesi gibi

Duyarsızlığınıza çarpa çarpa dağılıp gideceğim…

Mektuba yazdım;

“Elinize tutunan küçücük bir çocuktum ben

Karşıdan karşıya geçecek olan

Elimi bıraktınız…”

“intihar mı etmiş? Hiç beklemezdik…” demeyin

Hiç bekletmedim ki zaten…

Gazeteler yazmış; Bir intihar çıkmış cebinden

Bir intihar… Bir intihar daha

İşini sağlama almış

Olur ya… Bir önceki intihar ölümüne yar olmaz diye…

Bir yerinde demiş ki mektubunun;

“aşk şiirleri değil

İntihar mektupları yazıyor gençler;

Kendilerini umursamayan yönsüz bir yol kavşağında…”

“Neden aramayın boşuna… Ki nedenini bulsanız ne yazar…

Acılarıma son vermiyorum

Yaşayanlardan ve yaşananlardan umudumu kesiyorum sadece…

Hepsi bu…

Üzülmeyin “ilk ölüşüm değil bu zaten… Elveda…”