Gene Gidiyorum Karanlığıma

hoşça kal sevgilim

sesini sesimde eritenim

hoşça kal

bak, gene gidiyorum karanlığıma

-yaralıyım gerçi hem unutkanım

en delişmen denizlerin dibini

kurcalaya kurcalaya

hemen herkesin bildiği

fakat senin bilmediğin

tanrı’nın ve şeytan’ın da

bilmediği bilemediği

dört başı bayındır karanlığıma

güneydoğu rüzgârları esiyor saçlarımda

bulutlarsa sarmaşdolaş oluyor

ve ben senin fazla kumral sıcaklığından

bir yavru kuşun, bir yetim kuşun kalp kapakçığından

geçiyorum karanlığıma:

hayli hırçın

ve cihangir

karasevdama

sözümün sancısından şikâyetçi değilim

yüzüm mü: yangın yeri

ocağına zulüm düşmüş şairim

bâri sen anla!

de hadi:

-sıradağlar güzel, sular süzgündür

sen giderken karanlığına

seni daha derinden düşünüyorum

sevdim seviyorum seveceğim

son sözlerin şöyle olsun:

-git şu berbat dünyanın suratına tükürenim

mızıkasını zamansız yitirmiş o çocuksun sen

senin gitmen gerçekte bana gelmendir

beyninin yüreğinle kesiştiği noktadan

ruhunu kemiren yalnızlığından

defâlarca öperim

(*): Eksik Kırlangıç, Nisan 2014, İstanbul, 176 sayfa