Gerçeğe Dönüş

Yanmış yüreklerde sallanan beyaz salıncak,
Gönül ezikliğinde ki gürültü,
Kulakları sağır eder bu türkü.
Ağrıların çıldırmışlığındaki hüsranlarım,
Seni tetikliyor ey aşk.
Ellerimin arasındaki ipek gerdan
Acıyan sessizliğimin ömür törpüsü mü?
Bu uçsuz bucaksız keder ve gam.

Bu yaşanan ömür,
karlı dağlara benzer,
Soğuk ve ıssızdır gözlerdeki yorgunluklar.
Beni susamışlıklara yakın tutan hasret!
Çekme artık hazanların sararmışlıklarına.
Kardan, yolları kapanmış köyler gibi,
Hayattan umudu kesilmiş bir yaşam gibi,
Atma beni yalnızlığın dikenli yollarına.

Sessiz gemilerin arkasındaki izler mi?
Kararan bulutların getirdiği yağmurlar.
Ey aşk, hükmetme ömrüme!
Sök at yüreğimdeki hüsranları birer birer.
Neye yarar ömürdeki yangınlar,
Bitmeyen bir yaşam öyküsü mü bu?

Dur durak bilmeyen hasret dolu yılların,
Bitmeyen yağmurları kadar ıslak yüreğim!
Senden kalanlardır bu ağrılı yaşamım,
Hepsi birer hakikat
Şimdi neye yarar bu feryat.

Bu yürek seni tetikliyor, ey aşk!
Sazı kırık gönül telinden bir medet umma
Bulanık suyla kafa karıştıma,
Bu kederli hayallerin yolunda durma.
Anla aşk, bitmez bu hayat,
Derdinle geçer bu sırat,
Hırpalanmış yüreklere ümit sunma.

Gönül bulutlarım!
Terk edin, ümitsiz dağlarda dolanmayı.
Ne bulursunuz huzursuz hayallerde?
Unutun, hüzün ve hüsran boşluklarında kaybolmayı.
Ey gönül gözüm!
İşte budur gerçeğe dönüş.
Ucunda ışık görülmeyen şu tünelden,
Çık şu karanlıklardan,
İşte budur acı ve gerçek yaşamla ölüş.