Gibiydin

Güneşini kaybetmiş günebakanlar kederiydi gözlerin.

Karşılaştığımız o daracık vakitlerde

Siyaha kararıyordu günlerimiz

Sesin ki kurumuş çağlayanlar hazinliği

Göçemeyen kuşların

Küçük ümidi dönüyordu aklımızın göğünde

Nadası unutulmuş Anadolu toprağıydı ellerin.

Küskünleşiyordu dokunuşlarımız herkesliğimizde

Her yerin yaşamak ve ölmek gibiydi.

Ikisi de mümkün.

Ikisi de kaçınılmaz.

Kararsızlık ağusunda tükeniyorduk

Yolunu unutmayan o bunerangtı ismin

Gidişinde dönmek

Dönüşünde gitmektin

Tuzsuz kalmıştı gülüşünde gülüşüm

Kıvrılıyorduk dudaklarımızın çatlağına

Ve ufuksuz ah o ötesiz düşlerin

Periler silinirken masaldan sayfa aralarında

Sanrılarımız neşterleniyordu acının kutsanışıyla

Adımlarında uzaklar çoğalırdı

Kalabalığa yenik kentlerden bilenen ürküntünle

Kentler ki

Can çekişirdi her ayrılığın aynılığında

Kimini arıyordu geçmişten geleceğe belkiler

Oysa belkiler tekinsiz

Belkiler tehlikeliydi

Evete hazırlandığı sanılan

Aslında hayır diyen sessizliğin

Tükenmekti kelimesizliğin

Sen kendine mühürlenmiş ömürlerin dilsiz gölgesi

Hep gibiydin

Hep gri

Sırf bu yüzden aslında

Yaşamı hiç etti kör bilincin

Bu yüzden sırf

Bilinmeyebilirdin

Ya da bilinmemeliydin

Sırasız bir bahar vermek isterdim sana mümkün olsa

Kırılmamış çatlamamış bir gülüş

Dingin bir mavi

Doğmamış bir ben

Ve yüreği henüz yaratılmamış

Ilık sakin huzurdan bir sen

S.Y /İzmir 2019