Gidişinin Gün Dönümü Anne

'anılan adının güzelliği için mısralardaki özlemim...'



sığındığım hayatın
yalnız iskelesi keşmekeş zihnim
cebim erişkin cümleler
yüreğim martı çığlığı
kıyamet
duyarsan bil ki
sağırım dünyaya anne


kırık çizgilerim alnımda hayat
dalgalarının sonu denizin
vuruyor
vuruyor
ve hep bir şeyler götürüyor
gelişlerinin soğuk elleriyle


ahraz sevdalara tutuldum
sonlarım her başlangıçta
çakıl taşları gibi
bir bir düştü yüreğimden
çaresizlik
ki adı yokluğun olan çaresizlik
keman sesinin hüznü
ve
ay düşen yalnızlık kadar yakamoza
boğuyor karanlık bulutların eşiğinde
yüreği küçük benliğimi


gün dönümün anne
meleklerin ruhunu
ufka mıhlayışının
artık her çizgi seni andığım
ve kaderimizin yeryüzü ile
sen yüzü arasında kesiştiği
sonun başlangıcı
ayaklarımın başıboş kaldığı
dünya hücresinde


zormuş anne demek
yokluğunda bir resme
kokun sinen elbiselere sarılmak
ve inadına sevdiğin yemekleri yapmak
zormuş tadında sen olmayınca


sokaklarından kaçtım şehrimin
her adım isyana davet
elimden kaçan yaşama telaşı
çocuk bayramlarının şeker tadı gibi
yabancılaşıyor anılarıma
şehir gülüyor umarsızca
yüreğimdeki infialden habersiz
korkunç düşlermiş
sevdiğin notalardan sesinin gelmeyişi
hazana sarılma desem de kendime
artık hazan kokuyorum kimliğimde


özlüyorum seni
gidişinin gün dönümünde
en sevdiğin yerden yad ediyorum
en sevdiğin şiirlerini
kitaplarını okuyorum ardında kalan
yetimhane çocukluğuma
ama yoksun işte
seni söylerken de şarkılara
gözüm kan çanağı özlem içinde
dalamıyorum sensizliğe
uykusuzum sevgine
uykusuzum anne


muhtacım şefkatine
kaç gün olmuşsa milat adında
ben asır eskidim her an yokluğunda


gittiğin yer cennet bile olsa
tüm melekleri kıskanıp
özlüyorum işte
zaman ve kimsesizlik içinde
özlüyorum seni
özlüyorum anne



Nar-ı Beyza
onmartikibinonüç