Gidiyorsun

Gidiyorsun...

Sözlerimi döktüğüm yolların üzerinden

Ufka doğru gidiyorsun

Öyle dalgın

Öyle yorgun

Gözlerinde gökyüzünden kaptığın mavilik

Avuçlarında geceden çaldığın karanlık bir boşluk

Ve öylesine gidiyorsun...

Ben buralarda bıraktım korkularımı

Belki dallanmışlardır

Belki de şu yerdeki sarılardır

Oysa biz buz beyazı gibiydik

İçimizde köprüler kurduk

Sildik yanaklarımızı ellerimizle

Meğerse her şey bir serap kadar yalanmış

Ne yıldızlar bizi dinlemiş

Ne de duvarlar...

İz bıraktığımızı sanardım kaldırımlarda

Yalanmış işte...

Ve sen gidiyorsun

Sokakların sakladığı aydınlığa doğru

Kirpiklerin ıslak ıslak

Attığın her adımın incittiği kaldırımlara aldırmadan

Gidiyorsun...

           Bir kuş

                Bir kelebek

                      Gibi...

Gidiyorsun gölgesiz yaşama doğru

Bazen gülüşlerini saklardım cebimde

Bazen bırakırdım dışarıya hayallerimi

Bazen de gömerdim acıları kalbimin en köşesine

Oysa aynalar sisleri özlemiş...

Kumsallarda unuttuğumuz tebessümleri

Güvercinler taşıyıvermiş sayfalara

Ve paltomu düşürdüğüm yollardan

Benden bir ben alıp

Gidiyorsun kızıl bir meçhule doğru

Bırakın kaysın yıldızlar

Bırakın üşüsün sokaklar

Hatta dokunmayın buğulara

Bir beyaz saflığı gibi

Sürüp geçsin zaman

Kuyudaki umutsuz çocuğa

Dökülen saçlarımı örüp de verin

Sen gidiyorsun ya şimdi

Korkularımı alsın karanlık

Oysa bizler gül ve diken gibiydik

Belki de bir beyaz gibi...

Yüreği bulutlar kadar küçük

Rengi yapraklar kadar lekesiz

Bir beyaz gibi...