Gidiyorum

/Sana şiirler biriktiren ben
Misket de biriktiriyorum çocukluğuma/

Eksik kalmış rüzgarları üflüyorum
Soframa
Kayısı kıvamında bir yumurta
Ve sayıyla dağıtılmış siyah zeytin
Düşüyor payıma
Ve pay ediyor babam fakirliğini
En çok ekmek üleşiyor
Ve biraz sevgi...

Ne zaman bir çocukluk düşse aklıma
Susuyorum:
Saygı duruşuna...
Ne zaman bir çocuk görsem
Ayakkabılarına bakıyorum
Ve ne zaman bir çocuk düşlesem
Kitap kokularıyla uyanıyorum

/Çocukluğuna misket biriktiren ben
Sana şiirler biriktiriyorum
Kitaplar yazıyorum
Kütüphanelerce;yüreğimde/

Ağıt yakmıyorum
Hayır
Her çocuk böyle büyümeli
Ve her çocuk ömründe bir kez
Okula delik ayakkabıyla gitmeli
Ki bilsin yokluğun kıymetini
Ama miskette biriktirmeli
Ve üleşmeli büyüyünce
Düş kırık/lık/larını.

Şiir en çok çocukları sevmeli
Ki büyüsünler
Tarihten ve yalandan azad
Her insanı insan bilerek
Ve her türküyü her sese pay ederek

/Ey sevgili,artık büyüdüm
Şiirlerimi çocuklara
Misketlerimi sana bırakıyorum
Rüzgarlardan aldım ufkumu
Bir şarkının terkisinde
Çocukluğuma gidiyorum/