Giryan

Güneş, dur doğma vurma güzelliğini yüzüme,
Ben geceleri uyuyamıyorum diye,
Senin kıymetini bilmiyor değilim,
Sadece biraz yürek ağrım var dayanamıyorum.

Biraz da gözlerim yorgun sana bakamıyorum.
Şarkıların bile ne söylediğini anlayamıyorum,
Silinmiyor kulağımdan paslar,
Duyduklarıma inanamıyorum.


Oysa ki mutabakata varmıştık en başından,
Gözlerin güzelliğinin hesabını verecekti,
Çözemiyorum aklım ermiyor ütopyalara;
Anlayamadım işte ne var ne yok senin kitabında.

Ne olur konuş!
Artık hüzün kalbimi kamaştırıyor anlasana,
Bak ben gazel olmuşum yalvarıyorum sana burada,
Tüketme ırmağımın suyunu,
Su ömür vadeder insanın imzasına,
Hayatım senin kaleminin ucunda.

Ama sen menzilini çekmişsin okyanusların kenarına,
Gülmemek için yemin etmişsin sanki,
Bu mutluluk kıtlığında.

Zifiri geçmişleri bırakmışsın tan vakitlerine,
Ben ne diye dil döküyorum senin yollarına,
Bu saatten sonra kaç dirhem eder ki kelamlarım senin kitabında ?

Bak ben gazel olmuşum yalvarıyorum sana burada...

Yüreğimin kırgınlıklarını alma ayaklarının altına;
Batar, kanatır bilemezsin,
Benim gibi alâ bir yürek göremezsin.

Fakat dinlenmiyor dudaklarım biliyorum,
Konuşmaya da mecalim kalmadı direnemiyorum.

Süregelen bir sancıdır benim ki bilir Yaradan,
Gözyaşlarım yazdı acı yüklü bir destan,
Bu şiirimin adı giryan,
Çünkü çok yeni bir tabirdir ağlayan.

Şahlandım gidiyorum biriktirdiğim yalvarışlarımı savurarak dört bir yana,
Senin tersine gelen kevn-ü mekâna;
Çünkü umut değil insan tükeniyor bir süre sonra.
Bitap düşmek istemiyorum ben gelecek baharlarda
Daha barışlar da yaşayacağım ben bu dünyada !