Gitmeler de Yorulur

Kaç kez yorulur insan

kaç kez kaybolur

kaç kez kırılır da

yinede gülüşlerinden tutunur hayata.

Ben ömrümde,

hiç bu kadar susmak istemedim oysa sevgili.

Kırgınlıklarım,

inan ki saç tellerimden çok daha fazla...

Vedasız gidişini

faili meçhul cinayetlere benzetirim hep

bazı cümlelerimi yutkunarak yazarım.

Avaz avaz bağırmayı bilmem ben,

dinlediğim zaman,

dağıldığım o içli şarkıları bilirim yalnızca.

Büyüdüğümü hissederim seni sevdikçe,

öperim gülünce kısılan gözlerinden,

etrafında dolanırım hep bir yere varmanın.

Çünkü bilirim,

benim,

penceresi yok karanlığımın senden başka...

Kaldırım taşının hikayesini,

gökyüzünün kimsesizliğini dinlerim her sabah.

Bir enkazdan çıkmış gibi,

saatlerce sarılmak isterim sana

Gitmeler de yorulur elbet sevgili,

koşarken harflerini düşürür hüzün.

Sırf acılarım uyanmasın diye

parmak uçlarımda yürürüm.

Aslında,

söylemek isteyip de söyleyemediklerim de bir dağ'dır.

Ama,

yazmaz hiçbir coğrafya kitabında.

Ben seni hiç unutmadım sevgili,

kırıldım, yoruldum, kayboldum.

Her defasında,

gözlerinden tutundum yine hayata.

Ben seni,

unutmadım asla.