Gittiğin Günden Beri (İlk Şiirler)

şiir yazıyorum
gittiğin günden beri
kendimi kırıyorum
gittiğin günden beri

senin oldu mu haberin
aşığı oldum dizelerin
duygularım var, derin..
gittiğin günden beri


kaç gecedir uyumadım, çaresizim çaresiz
öyle yalnız kaldım ki; bahtsız ve kimsesiz
gölgemse benden uzakta voltadadır tesbihsiz
gittiğin günden beri

hayatı öğrenmem gerekirmiş, insanları tanımam
ben olmalıymışım aşkların zalimi
herkes bana rehber oldu gör halimi
gittiğin günden beri

gördüğüm her şey seni hatırlatıyor
güneşin aydınlığındasın sanki
perdesiz, kapkara pencereler içimi sızlatıyor.
gittiğin günden beri

yazdım gidişini fi tarihinde ne fayda
mecnun da allahı buldu, 'leyla unutmak' kolay da
ben unutmadım seni
gittiğin günden beri

sana yazdığım şiirleri okuyorum her gece
karanlık denklem oldu yalnızlık bir bilmece
sabah olup da su verdiğim çiçekler açınca
benim boynum bükülür
gittiğin günden beri

gidecek zaman degildi, bu şehir daraldı birden
pek farkı kalmadı şehrinde daracık kabirden
bir ben ölüyüm bu şehirde geçilmiyor diriden
gittiğin günden beri

içimdeki ateşten korkup, kendimi öldürsem bir akrep gibi
kurt olsam da dağlara çıksam, olmasa gönlümün sahibi
sahipsizim, ölüyorum ey sevgili...
gittiğin günden beri

parmak hesabıyla sayılmıyor aradan geçen günler
giderken dokunduğun yerlerden de silinmiş parmak izlerin
kalan sadece hayallerde bıraktığın izler
ölümü hatırlatıyor bana o çekik gözlerin