Göçebe

Taşınıyorum her gece kendimden

Kendimden başka gidecek yerim yokken

Sonra yine ve hep yine sonra... 

Her gün.

Beyaz eşyasını incitiyorum kalbimin;

Mobilyasına çizik atıyorum. 

Sonra yine bir şey oluyor

"Bir umut var yine de" diyor iç sesim.

Her şeye rağmen

O umut sesinin hatırına

Bu kadar sessiz 

Bu kadar şikayete müsait ama dirençli nefes alıyorum.