GÖÇ/ÜŞÜYORUM

Gecenin kör ertesi

sızıyor omzuma.

İçim dökülüyor

yırtık yakamdan.

n/asırlık zamanın elleri

yokluğunu sarıyor.

Bir yaramı daha

çiziyor

gül tırnağı.

Ve içimde

bir karanfilkıran

sessizce devriliyor.

Dilimin ucunda

suskuş;

tenimde

yoklukyeli...

Bir zamankırığı

düşüyor avuçlarıma

ve ben

gölgeleşiyorum

adımlarımda.

Bu düş/kırığı

öğütüyor içimi.

Yutamadığım

kursağımdan

sarkıyor

bir kelime,

solgun bir damardan

sır oluyor karanlığa.

Bir iz/hâr

yanıyor içimde.

Gözbebeklerimde

karabahar —

acının çiçeği.

Her bakışta

bir başka mevsimi

kurutuyor.

Ben

göç/üşüyorum

kendimden kendime.

Resul Bayraktar