Göğe Kapanan Ağaç

Sislerin içinde unuttum kendimi,

rüzgârın yarım fısıltılarında

dal dal eksildim zamandan.

Baktım, göğün kırık aynasında

bir ışık sızıyor muydu hâlâ içime?


Adımı bilmeyen taşlara tutundum,

gövdem, zamanı unutan bir hayalet gibi

kayboldu çağların ardında.

Köklerim vardı bir zamanlar,

şimdi hangi toprağa uzandığımı bilmiyorum.


Bir duvar, bir dağ, bir kayalık,

üstüme eğilmiş sessiz bir infaz gibi.

Güneşin dokunamadığı bir gölgedeyim,

ne yağmur düşüyor üzerime,

ne de rüzgâr kaldırıyor küllerimi.


Ben bir ağacım, göğe çarpan.

Köklerim, açlığına yenilmiş bir kurt gibi

gecenin etine diş geçiriyor.

Gövdeme oyulmuş yaralarda

eski dualar, yankılarını tüketiyor.


Bütün sesler içime çöktü,

suskunluk, dallarıma ağır gelen bir kış gibi.

Bütün gölgeler benden çalındı,

karanlık, gözlerinde eritti suretimi.


Şimdi bak!

Altımda kurulu bir şehir var,

taş duvarların içinde solan düşler gibi.

Ve bu şehir,

Göğe Çarpanların şehri.


Turgay Kurtuluş

13 Mart 2025 16 şiiri var.
Beğenenler (5)
Yorumlar