Gökkuşağı

Yağmur damlaları düştüğü vakit
Güneşin sıcak kucağına,
Boyarız sonsuz maviyi
Sevgimizle...

Renk kırmızıydı,
Ben ise şaşkın
Biraz da geç tanımışlığıma pişman.
Nasıl bilebilirdim ki
İlk yılımızın gebe olduğunu
Koca bir dostluğa

Renk turuncuydu,
Artık vazgeçilmezliğim sendeydi
Seninki de benimleydi
Bilirdim.

Renk sarıydı,
Paylaştıklarımız öylesine bir
Düğüm attı ki yüreklerimize
Tıpkı kardeş bağı gibi
Kopmak imkânsızlaşmıştı
Ölüm bile çaresiz kaldı
Ayırmaya bizi...

Renk maviydi
Beşinci yılımızda.
Ama
Nasıl olur demiştik
Dün değil miydi tanışmamız?
Ve işte o an
Islattık yanaklarımızı
Sevinç gözyaşlarımızla
Sarılırken birbirimize

Renk, morumsu bir lacivertti
Yedinci yılımıza girerken
Senle beni özetleyen ise
Bu mısralarda açan bir menekşe
Kökleri sana ve bana uzanan

Sakın son renk sanma
Merkezdeki moru
İşledik seninle
Şairin saydığı yedi rengi
Göğün sonsuzluğuna
Belki de
İris'in o göz alıcı eşarbına
Ama hep kendimize sakladık
Sekizinci olan rengimizi
Tıpkı dostluğumuz gibi...