Gökteki Melekler Kıysın Nikahımızı

o kadar çok alışmıştım ki gitmelerine
artık zamanla acıtmıyordu canımı,ayrılık
ilk gün ki kadar
bir gün geleceğinin ümidiyle
avunmaktaydı
oyalanmaktaydı,nasılsa gönlüm

yetişiyordu varlığının gölgesi
olsa da mesafesi
bir duvar ötesi
şimdi bu gidişin
pes edişinin
çok farklı sebebi
sanki görmemi istemiyorsun
son tükenişlerini
bu yüzden kaçıyorsun
daha da uzaklara
oysa ben sensiz yaşarmıyım sanıyorsun

hayır,hayır
bunu bana yapamazsın
ben sana hiç kavuşamadım ki
beni böylesi cezalandıramazsın

ya sen geç doğmalıydın
ya ben çok erken
ne ben yeterince büyüyebildim bu yüzden
ne sen,küçülebildin benim kadar
bocaladık durduk
bu sallanan terazinin,dengesizliğinde
ben büyüyemedim belki ama
çok hüzünler,
bir çok yalnızlıklar büyüttüm acıılı kollarımda
ve tecrübe ettim hayatı,senin sın/avlarında

şimdi gitmekten bahsediyorsun
üstelik
her zaman ki gibi gitmek değil
sadri abim gibi
şapka kenarından
çakma selamını
yaşatma bana,bu vedanın kahrını

yo hayır
başka bir yolu olmalı
zaman,zaman,işte şu an durmalı.
korkarım bu
ayrılın dudağındaki,eylülün gülüşüdür
bu sevdanın acı bir çöküşüdür

oysa ne çok alışmıştım sensiz ölmeye
ve her mutluluk,bana gelişindi
ve her doğuşum,yeniden dirilişimdi.

şimdi sezen ablam gibi
uzanıp kanlıcanın orta yerinde bir taşa
gözümün yaşını yüzdürürüm
hisara doğru
ve bulurum üsküdarda
ağlama dediğim,boyacı çocuğu
ağla çocuk ağla
çünkü yetmez gözyaşlarım
acılarımı avutmaya
ve vur,şu boyacı sandığındaki,cilayı
hem yüreğimin pasına
hem şu,ayağımı yıpratmış
çatlamış,daralmış,ayakkabıya
ve içimde küflenmiş
kalelerimin kapısını
çarpıver,kaderimin pişkin suratına

ne sigara içerim,ne içki
lakin şu salaş kayıkçıdaki kokan balığın yanında
,buz gibi bir kadeh şarabı
içer gibi yapayım
ve kafaya çekişte,biraz ayılayım

beklemekten kurtlandı,çeyiz sandığım
düğünüm hep geçikti dostlarım
şimdi çeyizim
bir tahta tabut
ve içinde hiç giymediğim gelinlik
oldu beyaz bir çaput
ve son yolculuğa uğurlayın bizi
verin son salamızı
gökteki melekler
kıysın,nikahımızı...