Gökteki Ölüler

Güneş doğarken geçtiler patikaları selamlayarak
İki buz mavisi gökyüzüne gülümseyen yıldızdılar.

Yürekleri korlaşmış,saçları güneş sarısı,
Öpüştüler bahar uykusundan uyanmadan...

Süt beyazı ay'ın etrafında buluştular
Renkleri matemin habercisi siyaha bürünmüş..

Konuşmaya başladılar;
- Buralarda değilmiydi mezardan evimiz?
Ay pusulasını şaşırmış olmalı..


-Gökyüzü tanrıları şaşırmaz!
Ama güneş şaşırmıştı iklimleri...

-Ah şu kirli savaşları hatırlatmasan!
Hatırlatmıyorum,yaşıyorum onu benliğimde....

-Oysa ne güzeldi yaşarken koşmak bahara
Acımadan kaçırdılar bizi karanlığın hücresine...

Günlerce,aylarca,yıllarca hep konuştular
Yalnız gelmeye başlayınca ölü çocuklar,
Tüm evrenin gerçek sahibi olan çocuklara
Ay'ın ve güneşin barışını anlattılar...