Gökyüzü Alev Alev Yanıyor Şimdi

Ustam Cemal Mıhçı'ya ithafen;

I

İç bardak dibinde son karanlığı çocuk...
Zaten dimağından teğet geçer nice sözler
Iskasında kalınca hesapsız kalemin
Simitçiden imge satın almıştın demin...

Membaında top oyna fırçaların
Şiirde temayı mı işlerdin kendimi mi bilemedin?
Işığa doruktan beslensen de
İçimdeki gölgeleri dindiremedin...

II

Ve nihayet bir gün dudak çatlaklarımdan sızan kurgu
İlk düşünce!
Beni buldu...
Gömleğimin yakasına sıkıştırsam da kalemkârı
Hilal izdüşümünde süsleyemedim...
Hantal lafları...


Mıhla mabed/imi ey Şair


Anahtarlarım da yaşanmışlık kuşkusu
Bir mendil kaç kez yıkandı bitap gözlerimin içinde
Bir şiirden bir şiire kaç âşık öldü?
Kaç kitap ağlaya ağlaya dirildi?
Kalem ucunda sancılanarak sayfalarım...
Bilmem!
Ama;
Aşk yelpazesinde çubuk olabildiysem
Sayendedir üstadım...

III

Sen sözü bilirsin
Sen söze değer verirsin
Yakamozlara boğulmuştur şimdi Samandıra
Sen İstanbul'un rehberi
Dilerim ki Işık, ışığın olsun
Gökyüzü alev alevdir şimdi
Benden al haberi...

Bir isim...
Kamet fonunda işlenmiş
Anne mayasındaki kulaklara...
Tıynetine bu kadar mı yakışırdı üstadım?
Fecir ipe asmadan hayırsız umutları
Dileklerinle kızart Aydede'yi
Ve konuş bana biraz
Mumun alevini titretmeden
Okşasın nadide sesin
Ucuz senalarımı...

Gölgem firar etti bedenimden
Her dem!
Ayna karşısında sorgular nefsimi...