Gölge Adam Güneş Kadın

Gölge adam yüzü belirsiz,
Dışarda gecenin bir yarısı,
Sokaklar onun gibi,
Issız,güvensiz...

Ben hiç aşık olmadım,diyor.

Adımlarının sesi karanlıkta,
Tek ses,tek yankı,
Zamanın farkında değil,
Ne de zaman onun farkında.

Ben hiç sevilmedim,diyor.

Yakıyor sigarasını,dumanı hüzün,
Elleri hasta gibi titremekte,
Bir titreyen ellerine bakıyor,
Bir de hiç kullanmadığı,kalbine.

Ben hiç özlemedim,diyor.

Şafak vakti,güneş kadın beliriyor,
Hayallerin birleştiği,ufuk çizgisinde,
Tek bir gülümsemesi...
Çıkarıyor insanı sabaha,neşeyle.

Gölge adam sev beni,diyor.

Gölge adamda bir ürperti,heyecan,
Seviyor şimdi,aşık olmuş belli,
Fakat Güneş Kadın yükseldikçe göğe,
O hazinli bir şekilde veda ediyor,kendine.

Gitmeden belirsiz yüzünde bir gülümseme;
İşte aşk dediğin budur,diyor.

Kayboluyor sonra,karışıyor yokluklara.
Mutlu yitişi bu aşk olmadan,
Anlamsız dünyaya.