Gölge Oyunu / Kukla...

Yüreğiniz sarılıyken mevsimsiz baharlar da
Aslı olmayan sözcüklerinizin
Faili meçhul
Cinayetleri işlenirdi karanlık odanızda
Dudaklarınız asılı beklerdi
Mahkum gibi cam kenarların da
Yargısız infaz kurbanıydınız yalnızlığın kucağında




Lal yağmurlar hüznün gölgesini
Saçlarınızda kuruttuğu sıra
Bekaretlerini bozuyordu gözyaşlarınız
Yanaklarınızdan süzülüp nil nehrine aktıkça
Düşleriniz saklambaç oynardı sizden uzakta
Mısır piramitlerinin avlusunda
Kayıp gidiyordu
Tanrıya maskara yaptığınız ömür avuçlarınızdan




Hayat ise yaşlanıyordu
Kızıl peçeli güneşin koynunda
Göğsünüzden söküp attınız
Hayallerden kalan kırıntıları
Vebalı yara gibi toprağa
Umutlarınızı yeşermiyordu
Yazılan şiirlerinin ne başında
Ne de sonun da




Sızılarınızı dindirmeye çalışsanız da
İnatla acı nasır bağlamıyordu yaralarınızda
Günler sizinle alay ederdi
Baktığınız aynaların karşısın da
Gülüşleriniz flu sisler ardında kaybolurken
Okyanusun göbeğinden çıkardığınız
Mavi sevdalar bile
Araratın kızgın ateşiyle
Nefesinizi yaktı çocukluğunuza
Uzanmaya çalışmıştınız oysa



Eteğiniz rüzgarla oynaşırken
Uçurum kenarlarında
İnlerdi fırtına bedeninizi sardıkça
Buruşan elleriniz
Dokunmaya utanıyordu
Umuda gebe kalmış hayallere
Yatağınız silip atmıştı
Bütün mahremiyetinizi çoktan
Kınsız öfkesiyle





___Ateşe gebe mumlar ruhunuzu erittikçe
___Yeni sabahlar doğuramıyordum
___İmgesi hüzün kokan şiirlerde






Oysa;

Canhıraş çırpınmalarım boşaydı
Gök kubbe parçalanırken
Cılız parmak uçlarımda



Sonunda dizlerimi sürüyerek geldim
Dünya ardımda baktığı sıra
Karanlıkta ki tutkulu
Gölge oyununuz da kukla olmaya