Gölge Şehir

dün geceki düşümde
etrafta hiç kimse yoktu
korktuğum kadar vardı
bir kedinin gölgesini seviyordu
bir çocuğun gölgesi
karanlığı delecek bir ışıktı aradığım
karşıma çıktı gözleri
umut denilebilecek kadar umut
asi denilebilecek kadar asi...

yarımdım oysa
bakışlara dokunamayacak kadar
duaları tüketmiş bir maviydim
geçmişe açılan kapılarda
gıyabındaydı küfürler
bazı anılar hala
çıplak bir yara gibi sızlıyordu aklımda

usullanmaz adımlarıyla n e f e s i
tenimin duvarlarına çarptığında
hüznüme âh
kıvamında bir günah gibi
dudakları dokundu dudaklarıma
gölgeler ıslak...
gölgeler sıcak...
gölgeler renklendi parmak uçlarımda
dokundukça sarı
dokundukça beyaz
dokundukça mavi...

sadece gölgelerin yaşadığı bir şehirde
karanlığı giyinmiş bir rüya değil
gerçeklerle sırlanmış bir aynanın
keşkesi fazla yüzünde
renkleri yitiren bir hayatmış yaşadığım

güneş bazı hayatlara
zifiri karanlıkta doğuyormuş
a ş k
bütün renkleri geri verince anladım...