Gölgem

kalınlaşan bir duvardı
aramızda gece. charles baudelaire



gece şehrinin pencereleri
uzaktan gözlerini nazlı kırpar
sinerdi gölgem tenha sürüncesine
ayın şavkında cesur
sokak lambalarında korkak
mum alevi davetinde
ta ki sönene kadar içimizde
sözlerimiz
paylaşırdık sessizliği

ne zaman kıvrılısa virgül
cümlemin arasında
duyarım zamanın öncesinden
tırnak içinde ezbersiz şiirleri
ilk sen duyardın sesimden

bak toplanıp gitmiş
nasıl da herkes kendinde
ya gölgem
yine sadece biz beraberiz
yüzleri eski aynalarımızda kırılmış
nice yitene rağmen

gidenler kapatmış hesaplarını
zaten hep almaya uğrarlardı

bir çift söze tav olmayı
kulak ardımızda bıraktığımızdan beri
güneş daha bir güzel
gülümsüyor penceremizde

sonunda
tuvalimizde şekillenen
hayatın içinde
dilediğimiz kadar
özgürüz


02mayıs11