Gölgem Gölgene Yabancı

Aklıma düşmeyesin bir kere
Geceler uyutmaz beni
Esrara düşkünler gibi
Yokluğunun tutması deli
Bir efkar içimi sonrası
Yüzümde gözlerinin izi
Yüzümde kan yangınları
Tutuşmuş bir orman gibi
Yıkarım dört bir yanı

Aklıma düşmeyesin bir kere
Odamda ay ışığı mavisi gölgen
Heyula gibi durur karşımda
Yakamoz ışıltısı vurur duvarlarıma
Şahlanır deli küheylan
Şahlanır da
Ellerin değmedikçe ellerime
Çiçek açamadığımı bilirsin
Bilirsin yokluğunun şokunu
Şimşek şimşek çaktığını hasretin
Oysa şimdi yanımda olsan
Başımı göğsüne dayasam
Sonsuzluğa uyusam

Aklıma düşmeyesin bir kere
Başımı duvarlara vururum
Yaprak yaprak döker
Dal dal kururum
Tükenir kalır sürurum
Uzayın sonsuz boşluğunda kaybolur
Debelenip dururum

Aklıma düşmeyesin bir kere
Sabaha kadar dokuzu doğururum
Ondan hiç haberin olmaz
Sol kaburgamda duyduğum
Tarifi imkansız bu sancı
Alır götürür beni benden
Ancak sabahı bulurum
Gölgem gölgene yabancı

Fevzi Cahit
Ozanca/İzmir